BEKLENEN GÜNEŞ
Karanlık bir günde damlayan yağmur damlaları gibiydi gözyaşlarım. Ne olursa olsun hap aynı yere akıyordu. Toprağa…
Güneşimi bekliyordum şimdi. Beni bu karanlık, kasvetli ve nemli yerden kurtaracak bir güneş…
Bir an için gördüğümü sanmıştım; ama yanılmışım… Güneşi göreceğim derken, daha da kendine çekmiş beni fırtına.
Artık güneşimi de göremiyordum. Anlamıştım, artık vazgeçmişti benden. Başka birini ısıtmaya gitmişti. Şimdi benim de bir güneş bulmam lazımdı. Ama beni karanlıkta bile bırakmayacak…
Ve son fırtına… Bu fırtına beni başka bir güneşe götürdüğünde anlamıştım, yıllardır beklediğim o
aydınlığı ve ısıyı yeniden bana hissettiren bir güneş bulduğumu.
Halil GÖKSAL
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder